Of
liever eerst, waarom? Nu ik veel rond het huis ben en het soms dealen met onzekerheden is, vind ik het fijn om stevig met mijzelf in verbinding te blijven. In de eerste weken deed ik dat vooral door lekker fysiek bezig te zijn met snoeien in de tuin en hard te lopen om mijn lijf te voelen, in mijn lijf te komen.
Nu er meer rust in mijn systeem komt, ga ik nog langer en vaker de natuur in. En wat doe ik daar weer heerlijke ontdekkingen. Ik heb een middag onder heen en weer zwiepende dennenbomen gelegen en weer diep gevoeld en ervaren dat het zinloos is om te willen bedenken ‘hoe het verder moet en gaat met die corona’. Dat het voldoende is om dit moment, hier, onder die mooie bomen te beleven. Dat onrust voelen niet erg is en opmerken hoe het gevoel ook weer verandert naar pure blijdschap. Ik heb buiten geslapen op de bank (de buren zullen wel gedacht hebben, die twee nemen de 1,5 meter wel heel ruim), een hele brainstorm aan ideeën geschreven gistermiddag aan de IJssel, twee hazen nieuwsgierig naar mij zien kijken op 3 meter afstand en vooral …
…heel veel eetbare planten ontdekt en uitgeprobeerd. Aangezien ik nog leef, kan ik vertrouwen op mijn planten-detecteer app ‘picture this’, en is google verder mijn beste vriend voor de recepten. Zo maakte ik look-zonder-look quiche,een oer Italiaanse pesto van Hollandse hondsdraf en ook soep van smalle weegbree (dat onkruid groeit werkelijk overal weet ik nu).
Ik ontdekte dat je madeliefjes in de soep, hoewel eetbaar, vooral voor de sier moet houden en dat de helft van mijn tuin giftig is en de andere helft eetbaar. Bijzonder!
Ik voel weer iets terugkomen van wat ik als kind altijd al deed. Ik zie mij nog berkenblaadjes koken voor thee (bah!) en op zaterdagen aardappels poffen met vriendinnen in een vuurkuil (heerlijk).
Zo geaard in mijzelf kan ik de wereld aan!
ps de term ‘Corooning’ slaat op een eerder blog dat ik schreef over cocooning tijdens corona.
